HAYATIM BİR SANİYE

Elif Likoğlu

Bir bütünün parçasıyız, biz olmasaydık bir eksik olacaktı…

Kulağa ilk etapta harika gelen, kendimi çok kıymetli hissettiren bu cümleyi biraz düşününce üzerimde müthiş bir ağırlık hissediyorum. Sonra karar veriyorum. Hayatımı, tünelin ucundaki o son ışığı görmeden önce film şeridi gibi gözümün önünden geçirmeye…

“Bu dünyada bir kasetle makamımız gidiyor, öbür dünyada 32 kısım tekmili birden uzun metrajlı filmlerimizle halimiz nice olacak?”

Sanki dünya kuruldu kurulalı buradayım. Mesela denizi yararken Musa, hayretler içinde iman tazeliyorum; putları kırarken İbrahim, gözlerimde bir gülümseme,  onu izliyorum. “İstanbul fethedildi, müjde!” diye bağırıyor bir çocuk sokakta, duyuyorum. Perde kapanıyor, bir anda  bildiğim her şeyi unutuyorum. Şimdi, bu andan ibaretim. Hiçbir şey bilmiyorum. Bu ne yaman çelişki!  Çelişiyorum, savaşıyorum, barışıyorum. Büsbütün hayattayım işte gümbür gümbür yaşıyorum.

Bir müddet, yaşamak üzerine kafa yoruyorum. Bir şey hem bu kadar karmaşık hem bu kadar sade olabilir mi? Evet olabilir, çünkü yaşam demek biraz da insan demek.  İnsansa komplike bir varlık. Bu karmaşıklığımıza ek bir de irademiz var ki “…ve onları yarattığımız varlıkların birçoğundan üstün kıldık” ayetine mazhar kılıyor bizi. Ama aynı zamanda aşağının aşağısı olma yolunu da açıveriyor. Yani anlayacağınız olaylar olaylar! Peki her şeyi ben mi kontrol ediyorum? Yani hayatlarımız seçimlerimizden ibaret diyebilir miyim? Büyük büyük konuşmayı sevmiyorum. Ama şunu söylemekte de bir sakınca görmüyorum; seçtiklerimizin ve seçmediklerimizin hayatımız üzerinde derin bir etkisi var. Bazen seçtiğimiz bir kitap, bir film, bir dost, bir okul yol olur bize. Bazen de seçmediğimiz ya da tarafından seçilmediğimiz o şey bambaşka bir yöne çevirir bizi. Bambaşka bir yön… Kim bilir belki de başından beri döndüm dediğim o yola varmaktır hedefim, gitmem dediğim yerdir son durağım, nereye dönsem yönüm aynıdır belki. “Bilemiyorum Altan bilemiyorum. “

“Ey benim dikenli yolum

Çocukluğum, olgunluğum

Ey benim çilehanem

Yana yana yolculuğum

Ne yapsam, nereye gitsem olmuyor

Hayattayken araftayım

Bir hatıraya sevdalı

Hem kazanan, hem kaybeden taraftayım” 

Bir duvar lazım bana  bir  de kocaman bir projektör. He bir de kaya gibi sinirler. Hayatımı izleyeceğim dedim ya kolay değil. Evet hazırım galiba insan buna ne kadar hazır olursa işte. 3 2 1  derken dokunuyorum zihnimin play tuşuna. İzlerken kendimi uyarmak istediğim şeyler görüyorum. Bazen, korkma doğru yoldasın demek istiyorum bazen de “Dur! Dur söyleme işte onu. Hay Allah! Ağzından çıkan bir kulağına isabet etsin.” diyorum. Bazen de, “helal olsun yürü be kızım” diye bağırıyorum. Şiddete karşıyım ama bazen de… Yok hayır tamam sakinim. Yaşanan her şeyin üzerimde nasıl tesirler bıraktığına hayret ediyorum. Her şey ne kadar da birbiri ile bağlantılı ve her şey ne kadar da birbirinden ayrı. Her şey ne kadar da benimle ilgili ve benden ibaret değil. Böyle böyle derken bir anda görüntü kararıyor. Yeniden ekran açıldığında ben kendime bakıyorum, kendim bana… Bir müddet öyle  bakışıyoruz. Bitti diyorum, o da bitti diyor. Eee bu kadar mıydı bunca  yaşadım, yaşadım, yaşadım dediğim? Hani o bin yıl gibi gelen bekleyişlerim, hiç iyileşmez dediğim yaralarım, ölsem de gam yemem dediğim mutluluklarım? Bir kısa film kadar desem uzun, bir saniye sürdü desem kısa kalır. Öyle bir arada olmuş işte her şey. Kabullenmekten başka çare yok. Öyleyse kendime ve hayatın herhangi bir anında kesiştiğim herkese ve her şeye teşekkür ediyorum. Affedebildiklerimi özgür bırakıyorum, affedemediklerimi bir müddet daha sırtlanıyorum. Ekranda “son” yazısını görüp perde kapanmadan  önce, geriye dönüp  sahneler üzerinde oynama hakkım saklı, biliyorum. Bu hakkı bana verene binlerce kez şükrediyorum. Bazı şeyler Allah ile benim aramda buna bayılıyorum. 

Sadece bir şey canımı sıkıyor :

Ne oluyoruz? Acele etme hayatım bir saniye!