BİR HAYALE TUTUNMAK

Ayten Almassri

İnsan hayal ederek, bir hayale tutunarak yaşar. Her gece hayalinin başını okşar, dua merhemini sürer ve yüreğinin derinliklerinde saklar. Ama dünya telaşı hayallerimiz hep sorumluluklarımızın arasında kaybolmaya mahkumdur… Çevremizdeki herkes de önce sigortalı bir hayal kurmamız gerektiğini, onu gerçekleştirdikten sonra toz pembe hayaller kurabileceğimizi söyler durur. Biz de bir mecburiyet olarak buna boyun eğer ve hayallerimizi biz istediğimiz için değil dünyaya ayak uydurabilmek için kurarız. Ama o içimizi ısındıran heyecanımız yüreğimizde bir yerlerde durur ve vefayla bizi bekler. Yazı yazmak da benim için öyle bir şeydi, hep yüreğimin bir köşesinde bekliyordu ama sorumluluklar arasında yitip gitmek üzereydi. Ta ki bir gece yarısı telefonuma gelen bir mesaja kadar. Bir mesaj deyip geçmeyelim!  O mesaj bana kendimi hatırlattı. Satırlara dert anlatmayı ne kadar çok sevip ne kadar uzun zamandır bunu yapmadığımı hatırlattı.

Başta yapamayacağıma dair kafamda dolanan olumsuz cümlelerle boğuşsam da sonrasında “Dur ya!’’ dedim, “Bir dur Ayten!’’ ve sor kendine: “Sen bu hayalin elinden tutmak istiyor musun?’’ Yüzümdeki gülümseme ve içimdeki tarif edemediğim heyecan sorunun cevabını veriyordu.  Hemen o an, hiç gecikmeden eski bir dosta kavuşur gibi aldım kalemi elime. Kalemimin satırlarla buluşmasıyla birlikte, yüreğimin bir yerlerinde bir kuş kafesinden uçtu sanki. Öylesine bir özgürlük hali…Tuttum hayalimin elinden ve birkaç satıra sığdırdım. Bunu en çok kendim için, yüreğimdeki kuşları özgür bırakabilmek için yaptım ve buradayım… Bu yazı benim hayalime attığım ilk adım… Adımlar hep esirgeyen ve bağışlayan Allah’ın adıyla atılır ki çıktığımız yol çiçeklensin. O’nun adıyla güzelleşen her şey gibi… 

Hiçbir yol tamamıyla düz değil. Her yolun yokuşu, her yolun bir zorluğu var elbet ama o yolları sabır adımlarıyla aşmaya çalışır ve yolun sonunda çiçekli bir ovanın bizi beklediğine inanırsak adımlarımızı daha sağlam atabilir, umudumuzu güçlendirebiliriz. Yorulmayacağımızı iddia edemem, elbet yorulacağız ama şu hayatta bize en değerli şeyleri öğreten hep en büyük yorgunluklarımız değil mi? O halde yorulmaktan korkup yola çıkmamazlık etmeyelim.

Hayalimi arka bahçelere saklamışken karşıma çıkaran Rabbime hamd, vesile olan dostuma teşekkürlerimle…