Bilge Hanım
Bir yakınımız öldüğünde üzülerek veya ağlayarak arkasından yas tutarız. Ya da öteki dünyanın ve Allah’ın varlığını bildiğimiz için dua ederiz ve ahirette tekrar kavuşmayı dileriz. Bunlar bizim dini inancımız gereği ülkemiz içinde yapılan ya da bizim gibi müslüman ülkelerde uygulanan yas çeşitleridir. Oysa ki bilmediğimiz nice kültürler eşlerinin, çocuklarının ya da diğer akrabalarının ardından gerçekleştirdikleri, bizlere çok ilginç gelebilecek yas tutma ritüellerine sahipler. Bu kültüre sahip olan toplumlardan biri de Dani Kabilesi’dir.
Dani Kabilesi, Endonezya’nın Wamena şehri yakınlarında, sadece yürüyerek ve biraz zor bir yolculuk neticesinde ulaşılabilen bir yerde yaşayan, gözlerden uzak bir kabile olarak bilinmektedir. Evlerini bambu ağacı ve saz kullanarak yapıyorlar. Bu köyde erkekler ve kadınlar ayrı evlerde yaşıyor. Çoğunlukla çiftçilikle uğraşıyorlar. Bölgede hayvancılık yaygın olmadığı için temel besin maddeleri sebze ve domuz . Hatta domuz bölgede zenginliğin göstergesi olarak biliniyor. Bir erkek için ne kadar çok domuz o kadar çok zenginlik demek. Yine kabilede sıklıkla domuz festivalleri de yapılmakta. Bu festivallerde erkekler domuz yağı, kil ve çamur gibi maddelerden vücutlarına çeşitli desenler yapmaktalar. Kabilenin ilginç geleneklerinden bir diğeri ise kabile kadınlarının ölen eşlerinin ardından parmaklarını kesmeleri. Sebebi ise ölümün ardından yaşanan acıyı sembolize etmek. Parmağın kesimi yakın bir akraba tarafından gerçekleştirilir. Kesilecek olan parmak sıkıca bağlanır ve üst boğumdan kesilir. Kesilen parmağın kanamasının durması için açık yara dağlanır ve böylece parmak ucunun oluşması kolaylaştırılmış olur.
Fakat bu uygulama zamanla çağ dışı olarak görülmüştür ve birkaç yıl önce de resmi olarak yasaklanmıştır. Bu yüzden artık uygulanmamaktadır. Yani kesik parmak kabilede sadece yaşlı kadınların ellerinde görülmektedir.
0 yorum