SEHER

Elif Mert

Kaderiydi menekşenin ve benim
Tavanın hapsine uğramak
Yaprak, rüzgârı çekiştiriyordu
"Kurumuş insana bak" 

Vagonları kaldırın üzerimden
Laubâli sözlerin kadını değilim
Kırıklarımdan can yaptım
Dolap, hüzne kapalıydı 
Sarmaşığa kapalıydı tel
Uygarıydık toprağın. 

Zamanın ibresi avcuma düştü
Göç kondu cama
Demleniyordu bulut
Tül kanatlarımı açtım 
Gün, farını sürüyordu.
Vitrindeki mumya değildim artık.