Eylül Alparslan
Dilim ne alışmıştı oysa, Seni sensiz anıyordu. Bir ruh tükürmüş bedenin acizliğini, iliklerime kadar hissetmiştim. Ateşin kavurduğu bir çölde, Ben suyu terketmiştim. Kaynağın suçu yoktu, suçlusu bir tek bendim. Elemin girdabında çırpınıyordum ama Uzanan yardım elini utanmadan geri çevirmiştim. Aşkı acıya bağlamış yüreğim, Senin huzurunu kendine reva görmemişti. Ne bencillik! Ve ne büyük haksızlık. Sevgiyi bile yârdan gizlemiştim. Onu onsuz sevmiş, bir yüreğe eziyet etmiştim. Şimdi ise gözlerim acısını çıkarıyor benden. Döktüğüm her yaşın hesabını veriyorum onlara. Yüreğim benden intikam alıyor. Sevgiden habersiz yâr ise, Başka bir sevginin huzurunda. Ne eziyet! Ve ne büyük bir bedbahtlık. Sevgisini bile inkar etmeye gelmiş şimdi, Kendi benliğine kör, kendi ruhuna sağır!
0 yorum