Gönül dostu lüzumdu ruhuma, Karşıma seni çıkardı Mevla. Şems ruhum eksik bir parçayı, Dününü ve bugününü seninle tamamladı. Geçmişin yaralarını saramazdı ellerin. Ama gözlerimi örterdi, onları göremezdim. Acıyı azaltırdın, öyle ki Acı ne demek çoğu vakit unuturdum. Mevlana sen ruhumun eksik parçasıydın, Ben senin ile tamam oldum. Nasıl bir eksiklikmiş oysa Ben geçmişten bu yana nasıl katlanmışım...
Mevlana sen benim gönül evimin süsü, Küçük ve neşe saçan çocuğuydun. Ne vakit gülerdin, o zaman kıpraşırdı yüreğim. Ne vakit ağlardın, o zaman sallanırdı türabtan olan beytim. Topraktandı o yuva belki, ama hep sen sulardın. Yeşertirdin hadikasındaki çemenleri. Ne vakit gidecek gibi olsan, Solmaya başlarlardı, sen kıyamazdın onlara geri gelir sulardın. Gitmene mani olan o çemenler, Benim bizzat hayallerimdi...
Ne mühim ama dimi. Hayallerim bile sana muhtaçtı. İlahî sen koru Mevlana'yı benim için. Ben onu senin için çok sevdim... Ben onu senin bana verdiğin bu yürek ile sevdim. Ben onu senden gelen sevgi ile sevdim.
Mevlana sen kalemimdin, Ben ne zaman yazacak olsam Kağıdıma dost oluverirdin. Sen şiirdin, ne vakit yazsam dökülüveren.
Bir yıldızdın, her yolumu kaybettiğimde Bana o yolu bulduran. Bir pusula misali, yoldaş... Mevlana sen benim hakikate giderken Koluma girip eşlik edenimdin.
Sen konuştukça, konuşmanı dilerdim. Bir ademoğlu ne kadar zevk alabilirse dinlemekten, Ben o derece fazla zevk alırdım işte. Ben seni öyle severdim. Sevilmek ne demek ise, sen öyle sevildin işte. Tesadüflere inanmazdım ben Sen de kanıtı oldun. Tevafuk dediler bu yüzden sana, Ben ise kaderden ötesi değil dedim. Sen kaderdin, bana ait olan.
Şems olalı ilk kez şems olduğumu hissetmiştim; "bana ışık oldun" dediğin vakit. Ben sana şems olmak için Şems olmuştum meğer.
Ben yokluğuna alışamazdım. Yokluk ne demek bilirdim, ama senin yokluğunu bilmeyi hiç istemezdim. Bana senin yokluğun ne demek öğretme lütfen... Tükenmek ne demek, görme diye.
0 yorum