Merve Karadağ

Ey benim yüreğimin sızısı, ey benim gözyaşım! 
Ne kanar durursun yüreğim
Ne akar durursun gözyaşım
Gamzelerinde göllenmiş gözyaşın
Dudağın kenarında çizgiler
Yüzünden okunur çektiğin zulüm
Kıvrılır dudakların kanarcasına
Bir telaşedir alıp başını gider
Koşturmaca da kaybolur ayak izlerin
Saçlarında ak, teninde eskimiş kokun
Ey benim geçip giden yıllarım
Ey benim yorgun düşlerim.
Düşlemeye korkar yüreğim
İhtimali bile alır beni benden
Bir el yazısında saklı yüreğim
Okuyan bilir beni benden daha iyi
Çizer rotamı beni benden daha iyi
Ezan sesi kulağımda işitirim, tüm benliğimle.
Açtım ellerimi semaya, en içten dualarımla...
Yitmez benim umudum, korkusuz korkak benim adım.
Cesaretim Rab'dan gelir.
Yollarım güllü değil belki ama
Gül bahçesine dönüşebilir,
İçimdeki bu umut var oldukça.
O vakit daha kocaman ve yürekli olurum.
Tüm umudum ve cesaretimle...

Kategoriler: Şiir

0 yorum

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir