MUHİBBÎ

Muhsine Sevra Kaçalin

“Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi 

 Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi”

Arapça sevmek kelimesinden türeyen muhibbî kelimesi, muhabbeti bol olan, sevgiliye yakışır tarzda, dosta ait gibi anlamlara gelir. Osmanlı padişahlarından Kanunî Sultan Süleyman’ın eserlerinde kullandığı mahlasıdır. Kanunî’nin ‘‘Muhib’’ ve ‘‘Meftûnî’’ mahlaslarını kullandığı da bilinmektedir.

1494 yılında Trabzon’da dünyaya gelen I.Süleyman, iyi bir asker ve devlet adamı olmasının yanı sıra son derece iyi bir şairdi. Kuvvetli bir kaleme sahip olan Muhibbî, lirik tarzda şiirler yazmıştır. Yazmış olduğu şiirlerin bazıları atasözü olarak dilimize yerleşmiştir. Muhibbî’nin yazdığı yaklaşık üç bin şiir bulunmakla birlikte; aşk, tabiat, kahramanlık ve tasavvuf konuları üzerinde oldukça ustaca eserler bırakmıştır. Şiirlerinde Allah’ın kulu ve sevgilinin kölesi olmak gibi temaları sıklıkla işlemiştir. Şiirlerinde kibre kaçmamış, hatta tüm şairler gibi yalnız ve kimsesiz kalma korkusu ile değerinin bilinmemesi gibi insani çekincelerinden sık sık bahsetmiştir. Alimlere ve şairlere itibar göstererek himayesi altına almıştır. Ünlü halk ozanı Bâkî’yi de himayesine aldığı ve sonrasında aralarında sıkı bir dostluk hukuku geliştiği bilinmektedir. Şiirlerinde Bâkî, Fuzûlî ve Ali Şîr Nevaî etkisi görmek mümkündür. 

Divan edebiyatında en çok gazel yazan üç şairden biridir. Bu şairler şunlardır: Edirneli Nazmi, Zatî, Muhibbî.

Kanunî Sultan Süleyman… Nâmıdiğer Muhteşem Süleyman…

Dünyayı titreten hükümdar…

Bir İslam halifesi… 

Cenk meydanında iyi bir komutan…

İnce ruhlu bir şair… Muhibbî…Muhib…Meftûnî…